Słodka Lucy lubi krew
„Słodka Lucy lubi krew” – Dąbrówka Ida Huk
ul. Garbarska 24, Kraków – 28.06.2016 – 21.10.2016
„Słodka Lucy lubi krew” – Dąbrówka Ida Huk
ul. Garbarska 24, 31-131 Kraków – 28.06.2016 – 21.10.2016
Obraz upiora wgryzającego się w ciała żywych ludzi towarzyszy nam od tysiącleci. Krwiopijcze stworzenia obecne były już w kulturze Starożytnej Grecji. Historie o nich spopularyzowali w Europie Słowianie. W słowiańskich mitach występowały pokrewne wampirom wąpierze, strzygi czy topielce, znane zazwyczaj jeszcze z mitologii pogańskiej. Upiory stały się następnie jednym z ulubionych motywów w sztuce i literaturze romantycznej.
W XX wieku wampiry, wilkołaki i zombi były jednym z ulubionych tematów pisarzy i artystów. Pojawiły się w filmach, literaturze i muzyce. Kultura masowa lubi dwuznacznych bohaterów, więc postać wampira znakomicie się w niej odnalazła – symbolizując zarazem życie i śmierć, przyjemność i ból, zwierzęcą seksualność i ludzką wrażliwość.
Dąbrówka Ida Huk wybrała popkulturowy i przerysowany wizerunek wampirzycy. Przedstawione na szklanych kaflach postacie przypominają trochę koty Andy’ego Warhola, które są kolorowe i zabawne, ale pozostają niezależnymi, tajemniczymi drapieżnikami. Nie nawiązują do pozbawionych twarzy długowłosych wampirzyc Edvarda Muncha ani do mrocznych i melancholijnych rycin romantycznych. Jednocześnie artystka sięga do korzeni wampiryzmu: najpopularniejszym wampirem świata jest co prawda Drakula, ale pierwowzorem hrabiego z Transylwanii na zawsze pozostaną harpie, lamie, strzygi i inne krwiożercze bohaterki – tak, bohaterki! – starożytnych mitologii. Postać wampirzycy reprezentuje przecież stary jak świat lęk przed niebezpieczną kobiecą seksualnością: naznaczoną krwią, zbyt zmysłową, zbyt zwierzęcą, zbyt nieprzewidywalną, a przede wszystkim – bardzo trudną do pogodzenia ze społeczną rolą kobiety.
Maja Prus
DĄBRÓWKA IDA HUK
Dyplom na Wydziale Ceramiki i Szkła Akademii Sztuk Pięknych (obecnie: Akademia Sztuk Pięknych im. E. Gepperta) we Wrocławiu, w pracowni prof. Zbigniewa Horbowego, 2000. Stypendystka Ministra Kultury i Sztuki w Wyższej Szkole Artystyczno-Przemysłowej w Pradze, w pracowni Vladimira Kopeckiego, 2000/2001.
Tworzy obiekty ze szkła, zajmuje się scenografią teatralną. Od 2002 roku związana z wrocławskim Teatrem Ad Spectatores, z którym do dziś zrealizowała dwadzieścia pięć premier. Współpracowała z teatrami w Bydgoszczy, Jeleniej Górze oraz z Teatrem Współczesnym we Wrocławiu. Wzięła udział w 4 wystawach indywidualnych w Polsce oraz w 25 wystawach zbiorowych w Polsce, Czechach, Danii i Niemczech.