Obrazy świata

Łukasz Huculak, Mirosław Kociński, Anna Kutera, Romuald Kutera, Anna Marchwicka, Marek Marchwicki, Yolanta Nikt, Zdzisław Nitka

ul. Skałeczna 5, Kraków – 10.04.2017 – 10.05.2017
otwarcie wystawy: 10.04.2017, godzina 17.00

Najwcześniejsze obrazy świata, jakie pamiętam, związane są prawdopodobnie z Obornikami Śląskimi. Nie potrafię dzisiaj ustalić, który z nich jest pierwszy: chodnik pokryty świeżym, skrzypiącym pod butami śniegiem, dom kryty czerwoną dachówką czy któryś inny z dziesiątków oderwanych, pozbawionych już teraz kontekstu obrazów. Ta niepewność budzi we mnie lekki niepokój – dobrze byłoby wiedzieć, od jakiego obrazu zaczyna się wizerunek świata, który w sobie noszę, lub który mnie nosi w sobie. To ważne, gdyż mam wrażenie, że od tych pierwszych zapamiętanych obrazów rzeczywistości zależy struktura mojej pamięci, a nawet więcej, zależy moja tożsamość. Być może, bez udziału mej świadomości, obrazy te wprowadzają pewien porządek w chaos napływających w ciągu życia doznań, decydują o specyfice mojej percepcji.  Mówię o obrazach, choć tak naprawdę chodzi tutaj o wszechstronne doświadczanie świata, w które zaangażowane są wszystkie zmysły. A dodatkowo to doznawanie świata jest przecież zarazem jego interpretowaniem – nasze zmysły i umysł, nawet w okresie najwcześniejszego dzieciństwa, nie są bezinteresowne. Percepcja zawsze związana jest z interpretacją. Odczuwamy podświadomą potrzebę rozumienia, które jest jedną z form zaspokajania szerszej potrzeby bezpieczeństwa. Gdy przychodzimy na świat, zastajemy go jako coś gotowego i zaczynamy, dzień po dniu, zanurzać się coraz bardziej w języku, który wokół nas rozbrzmiewa, w historii i w kulturze. Wszystko to określa sposób, w jaki postrzegamy i analizujemy świat, a najbardziej elementarnym narzędziem, którym dysponujemy, jesteśmy po prostu my sami, wyposażeni w naszą indywidualną wrażliwość oraz niedoskonałe i często zawodne zmysły.

Miejsce, o którym mówię, wydaje się mieć szczególny charakter. Miasteczko, leżące dwadzieścia kilka kilometrów na północ od Wrocławia, jest jednym z tych budzących moje zdumienie miejsc, które stanowią namacalny dowód, że możliwe jest wcielenie w życie i materialne ukonkretnienie ludzkich wizji i pragnień. To tylko przypuszczenie, lecz jedno z tych przypuszczeń, które trwale wpisały się w mą świadomość, zbliżając się w niej do granicy całkowitej pewności. Przypuszczam więc, że na początku XIX wieku Karol Wolfgang Schaubert wyobraził sobie lub po prostu przeczuł, w co może zmienić się mała wioska zagubiona wśród zalesionych pagórków morenowych wzgórz, które później zyskały nazwę Gór Kocich. Domyślam się też, a może chciałbym w to wierzyć, że ówczesny właściciel Obornik Śląskich zapragnął nadać swej wizji materialny kształt. To, co stało się później, nie jest już domysłem, mamy bowiem przed sobą różnorodne ślady jego działalności, gdy zaczął rzeźbić swymi pragnieniami ten mały skrawek otaczającego go świata. Być może miał przy tym wrażenie, że formuje i przekształca miejsce, które do niego należy, tymczasem to raczej on stał się własnością tego miejsca, odkąd pozwolił, by uwięziło ono jego pragnienia. Nie chodzi tu przy tym jedynie o działania przekształcające strukturę urbanistyczną (szereg sanatoriów) czy komunikacyjną (jedna z pierwszych linii kolejowych na Śląsku i budowa okazałego dworca). Karol Wolfgang Schaubert zapragnął także, by na należącym do niego terenie znalazł się najwyższy szczyt Gór Kocich, kazał więc nadsypywać jedno ze wzgórz. Takie pragnienia miewają szaleńcy lub artyści. Schaubert szaleńcem z pewnością nie był, więc na pragnienie to i jego realizację (choć celu nie osiągnął) z dzisiejszej perspektywy możemy spojrzeć jak na uprawianą przez niego specyficzną „sztukę ziemi”.

Życie zweryfikowało później wiele z jego pierwotnych marzeń; nie chodzi zresztą o to, by trzeba było próbować je odtwarzać, by destylować je ze wszystkich historycznych nawarstwień osadzonych w tym miejscu. Rzecz w tym, że owo pragnienie, wiara w kreacyjną potencję ludzkich marzeń jest wciąż tutaj czytelna, że jest ona jakby kamieniem węgielnym, na którym opiera się ten kawałek świata.

Dzisiaj spoglądam na Oborniki Śląskie z pewnego dystansu. Nadal jednak, jak wtedy, gdy przez jakiś czas tu mieszkałem, odczuwam łączący mnie z tym miasteczkiem intymny związek. W pewien sposób, jak tylu innych ludzi przede mną, również ja stałem się własnością tego miejsca i jestem w nim zakorzeniony. Kiedy próbuję odpowiedzieć sobie na pytanie, co właściwie o tym zadecydowało i na czym polega owa więź, nie potrafię znaleźć jednoznacznej odpowiedzi. Być może jednym z najważniejszych powodów jest to trwające wciąż we mnie zdumienie, wywoływane przez sprawczą moc ludzkich marzeń. Oznaczałoby to, że zakorzeniony jestem w przeczuwanym przeze mnie pragnieniu Karola Wolfganga Schauberta, z którego wyrósł współczesny kształt Obornik Śląskich.

Wszystko wskazuje na to, że nie jestem w tym względzie odosobnionym przypadkiem. Marzenie z początku XIX wieku stworzyło rozległą, przestrzenną rzeźbę czy też, jak zwykło się dzisiaj mówić, instalację. Dla Josepha Beuysa, jednego z najwybitniejszych dwudziestowiecznych artystów, sama czynność myślenia stawała się rzeźbą. Z perspektywy Obornik Śląskich jego teza wydaje mi się wyjątkowo trafna, gdyż przekształcone w przestrzenne dzieło marzenie Schauberta stworzyło równocześnie przestrzeń dla myślenia i marzeń innych ludzi, którzy mogą je tu urzeczywistniać. A więc miasteczko funkcjonujące jako swego rodzaju galeria, w której materializują się w rozmaity sposób ludzkie myśli i pragnienia? Dlaczego nie? Dlaczego nie mielibyśmy myśleć o tym miejscu: Galeria – Oborniki Śląskie? Czemu nie ujrzeć w miejscu tym galerii-rzeźby, galerii-instalacji otwartej na kolejne zjawiające się tu osoby, otwartej na ich marzenia, oferującej dziesiątki obrazów, zapachów i smaków? To myśl bardzo kusząca, tym bardziej że miejsce to wydaje się przyciągać ludzi odczuwających potrzebę materializowania własnych doznań i myśli, by dać im odpowiedni wyraz i spotkać się z ich materialną konkretyzacją.

Nie znajdziemy dzisiaj w Polsce zbyt wielu podobnej wielkości miasteczek, w których żyje i tworzy tak liczne grono wybitnych artystów. Prezentowane na obecnej wystawie dzieła ośmiorga twórców stanowią znakomite świadectwo potencjału artystycznego Obornik Śląskich. Stawką artystycznej gry jest zawsze tożsamość. Z takiej perspektywy trzeba spojrzeć na prezentowane na wystawie metaforyczne „Obrazy świata”, w których odnaleźć można szereg pytań dotyczących zarówno indywidualnej, ludzkiej tożsamości poszczególnych artystów, jak i tożsamości tego miejsca czy wreszcie szerszej, dialogowo rozumianej tożsamości kulturowej. 

Ufundowane kiedyś przez pewne marzenie miasto-galeria działa ciągle, niezależnie od zmiennych politycznych losów miejsca, jak katalizator wyzwalający energię twórczą, dzięki której powstaje tu tyle różnorodnych dzieł i krystalizują się kolejne artystyczne indywidualności.

Marek Śnieciński – poeta, krytyk i kurator sztuki

MIROSŁAW KOCIŃSKI
Dyplom na Wydziale Ceramiki i Szkła w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (obecnie: Akademia Sztuk Pięknych im. E. Gepperta) we Wrocławiu, 1985. Od 1988 roku zatrudniony w macierzystej uczelni, początkowo na Wydziale Malarstwa i Rzeźby, od 1996 roku na Wydziale Ceramiki i Szkła. Prodziekan Wydziału Ceramiki i Szkła ASP we Wrocławiu, 2002–2005; dziekan tego wydziału w latach 2008–2012. W 2014 roku uzyskał tytuł profesora.

Liczne nagrody i wyróżnienia, m.in.: I nagroda na III Międzynarodowym Biennale Ceramiki, Zarautz, Hiszpania, 1996; wyróżnienie honorowe w 9. Międzynarodowym Konkursie Ceramiki Mino (9th International Ceramics Competition Mino), Mino, Japonia, 2011; odznaka honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, przyznana przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, 2012.

Udział w 19 wystawach indywidualnych i w ponad 100 wystawach zbiorowych, w Polsce i za granicą: w Niemczech, Francji, we Włoszech, Hiszpanii, Egipcie, Maroku i Japonii, m.in.: XII Biennale Ceramiki, Vallauris, Francja, 1991; XII Biennale Internationale de Céramique d’art, Vallauris, Francja, 1990; 49. Concorso Internazionale della Ceramica d’Arte, Faenza, Włochy, 1996; III Międzynarodowe Biennale Ceramiki Zarautz, 1996; Cairo International Biennale for Ceramics, Kair, Egipt, 1998; „Keramik, Glas, Innenarchitektur, Design”, Brunszwik, Niemcy, 2009; 9. Międzynarodowy Konkurs Ceramiki Mino, 2011; „Paradoksy”, BWA Wrocław – Galerie Sztuki Współczesnej, Galeria Szkła i Ceramiki, 2011.

Prace w kolekcjach prywatnych i muzealnych, m.in.: Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Muzeum Ceramiki w Bolesławcu, Museum of Modern Ceramic Art (Muzeum Współczesnej Ceramiki), Gifu, Japonia.

ŁUKASZ HUCULAK
Dyplom z wyróżnieniem na Wydziale Malarstwa i Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu, 2002. Zatrudniony w tej uczelni od 2002 roku; w 2009 roku uzyskał tytuł doktora, od 2013 roku prowadzi pracownię malarstwa i kieruje Międzywydziałowymi Studiami Doktoranckimi.

Liczne stypendia, nagrody i wyróżnienia, m.in.: Stypendium Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, 2000, 2004; I nagroda XIX Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego, Szczecin, 2002; wyróżnienie w ogólnopolskim konkursie Biennale Malarstwa „Bielska Jesień”, 2004.

Udział w ponad 50 wystawach indywidualnych w Polsce oraz w Czechach, Niemczech i USA, m.in.: „Przedmiot i przestrzeń”, Galeria Miejska, Wrocław, 2002; „Ökonomie der kunst”, Muzeum Fotografii w Görlitz (Museum der Fotografie Görlitz), Görlitz, Niemcy, 2011; „Hipotezy i hipostazy”, Miejska Galeria Sztuki, Łódź; Muzeum Regionalne w Stalowej Woli, Stalowa Wola; BWA Rzeszów – Biuro Wystaw Artystycznych, Rzeszów, 2012; „Złe kobiety”, Muzeum Miejskie (Městské muzeum), Zlate Hory, Czechy, 2015; „Detale/Przestrzenie”, Państwowa Galeria Sztuki, Sopot, 2015; „Inkantacje”, Muzeum Powiatowe w Nysie, Nysa, 2016. Udział w ponad 150 wystawach zbiorowych w Polsce oraz w Rumunii, Niemczech, Hiszpanii, Holandii, Francji, Rosji, USA, Czechach, na Słowacji i Węgrzech, m.in.: „Falsche Erwartung”, Kunsthalle Darmstadt, Darmstadt, Niemcy, 2005; „Malarstwo Polskie XXI w.”, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa, 2006/2007; „Eroare de sistem” („Błąd Systemu”), Muzeum Sztuki (Muzeul de Artă Cluj -Napoca), Cluj-Napoca, Rumunia, 2015. 

Prace w kolekcjach prywatnych i publicznych, m.in.: Muzeum Miejskie Wrocławia, Muzeum Współczesne Wrocław (MWW), Muzeum Narodowe w Gdańsku, Miejska Galeria Sztuki w Łodzi, Muzeum Regionalne w Stalowej Woli, Muzeum Historii Kultury (Kulturhistorisches Museum Görlitz), Görlitz.

Kurator, autor tekstów o sztuce, redaktor katalogów do wystaw oraz wydawnictwa Nadmiar i Brak. Członek wrocławskiej Akademii Młodych Uczonych i Artystów.

Zaczynał od monochromatycznych martwych natur. Po okresie fascynacji renesansowym prymitywizmem i architektoniką wnętrz koncentruje swoje artystyczne poszukiwania na motywie czaszki i wąsko kadrowanego detalu. Interesuje się ułomnością i fragmentarycznością, wykorzystuje estetykę form „niepełnowartościowych”: szkicu, destruktu i non finito.

ANNA KUTERA
Dyplom na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (obecnie: Akademia Sztuk Pięknych im. E. Gepperta) we Wrocławiu, 1977. W latach 1975–1980 prowadziła – wspólnie z Romualdem Kuterą, Lechem Mrożkiem i Piotrem Olszańskim – wrocławską Galerię Sztuki Najnowszej; w latach 1980–1983 kierownik artystyczny Salonu Sztuki Najnowszej we Wrocławiu. Wraz z Janem Świdzińskim, artystą, krytykiem sztuki i filozofem, współorganizowała międzynarodowy ruch sztuki kontekstualnej. W obszarze jej artystycznej działalności znajdują się: film, wideo, fotografia, malarstwo, instalacja i sztuka performance.

Zrealizowała kilka cykli artystycznych: „Morfologia nowej rzeczywistości”, „Sytuacje stymulowane”, „Moje domy”, „Genetyczne konteksty” i „Post mass–media”.

Udział w ponad 50 wystawach indywidualnych w Polsce, Francji, Kanadzie i Szwecji, m.in.: „Sytuacje stymulowane”, Artculture Resource Center, Toronto, Kanada, 1985; „Mój dom rodzinny”, BWA – Galerie Sztuki Współczesnej we Wrocławiu, 1992, „Post...”, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, 2012, a także w około 180 wystawach zbiorowych w Polsce, Francji, Kanadzie i Niemczech, m.in.: „Dzikie pola. Historia awangardowego Wrocławia”, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa, 2015.

Prace w kolekcjach państwowych w Polsce i za granicą, m.in.: Muzeum Sztuki Nowoczesnej (MAM), Sao Paulo, Brazylia; Królewska Biblioteka Sztuki (Danmarks Kunstbibliotek), Kopenhaga, Dania; Muzeum Narodowe w Warszawie; Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie; Muzeum Sztuki w Łodzi; Muzeum Okręgowe im. L. Wyczółkowskiego w Bydgoszczy; Galeria 72 w Muzeum Ziemi Chełmskiej im. W. Ambroziewicza, Chełm; Dolnośląskie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych we Wrocławiu.

ROMUALD KUTERA
Dyplom na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (obecnie: Akademia Sztuk Pięknych im. E. Gepperta) we Wrocławiu, 1975. W latach 1975–1985 pracownik dydaktyczny tej uczelni. Stypendium twórcze Ministerstwa Kultury i Sztuki, 1982.

W obszarze jego artystycznej działalności znajdują się: film, wideo, fotografia, rysunek, malarstwo, instalacja przestrzenna.

W latach 1974–1985, wraz z Janem Świdzińskim, artystą, krytykiem sztuki i filozofem, współorganizował międzynarodowy ruch sztuki kontekstualnej.

W latach 1973–1975 prowadził Międzynarodową Galerię Sztuki Najnowszej we Wrocławiu. Następnie prowadził – wspólnie z Anną Kuterą, Lechem Mrożkiem i Piotrem Olszańskim – Galerię Sztuki Najnowszej we Wrocławiu, 1975–1980, oraz Pracownię Fotografii Kreacyjnej w Międzynarodowym Forum Fotografii „Kwadrat” we Wrocławiu, 2002–2010. Kurator Galerii Sztuki Najnowszej przy Miejskim Ośrodku Sztuki w Gorzowie Wielkopolskim, 2008–2014. W latach 2007–2010 przewodniczący, a od 2016 roku członek Rady Artystycznej przy Zarządzie Głównym Związku Polskich Artystów Plastyków w Warszawie.

Laureat kilku nagród: Nagrody Publiczności na Festiwalu „Młode Kino” w Rzeszowie, 1977; Głównej Nagrody na II Międzynarodowym Triennale Rysunku, Wrocław, 1982; Grand Prix (nagroda prezydenta Wrocławia), Dolnośląskich Wystaw Sztuki Ciąg Dalszy – Inne Media, Wrocław, 2006.

Udział w ponad 40 wystawach indywidualnych w Polsce i w Kanadzie, m.in.: „Films to be read”, Artculture Resource Center, Toronto, Kanada, 1985; „Awangarda nie biła braw”, Muzeum Współczesne Wrocław (MWW), 2014, oraz w ok. 190 wystawach zbiorowych w Polsce, Argentynie, Austrii, Belgii, Brazylii, Chorwacji, Czechach, Danii, Finlandii, Francji, Hiszpanii, Holandii, Jugosławii, Kanadzie, Niemczech, Słowacji, Szwecji, USA i na Węgrzech, m.in.: „Contemporary Art from Poland”, Centro de Arte y Comunicación (CAyC), Buenos Aires, Argentyna, 1973; „Contextual Art”, Muzeum Sztuki Współczesnej (Moderna Museet Malmö), Malmo, Szwecja,1976; „Mail Art”, Sao Paulo Biennale, Brazylia, 1981; „Dzikie pola. Historia awangardowego Wrocławia”, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa, 2015.

Prace w kolekcjach prywatnych i muzealnych w Polsce i za granicą, m.in.: Aalvar Alto Museum, Jyväskylä, Finlandia; kolekcja Biennale w Sao Paulo; Muzeum Narodowe w Warszawie; Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie; Mała Galeria w Warszawie; Muzeum Współczesne Wrocław (MWW); Muzeum Narodowe we Wrocławiu; Dolnośląskie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych we Wrocławiu; Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Łodzi; Muzeum w Koszalinie; BWA w Lublinie.

MAREK MARCHWICKI
Dyplom z wyróżnieniem w 1986 roku na Wydziale Malarstwa i Rzeźby w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (obecnie: Akademia Sztuk Pięknych im. E. Gepperta) we Wrocławiu. Stypendium Ministra Kultury i Sztuki, 1987. Finalista konkursu „Obraz Roku” organizowanego przez „Art&Business”, 2003.

Udział w wystawach indywidualnych i zbiorowych w Polsce i za granicą – w Holandii, Niemczech, Belgii, Wielkiej Brytanii, Francji i Austrii, m.in.: wystawa finałowa konkursu Lexmark European Art Prize, Londyn, 2003; ART Poznań 2005; Salzburg Art Fair, Salzburg, Austria, 2005; Lineart: The International Fusion Art Fair, Gandawa, Belgia, 2009, 2010.

W sztuce interesuje go zagadnienie pamięci, zarówno osobistej, jak i zbiorowej. Poszukuje inspiracji w swoim osobistym „archiwum”: zdjęć, książek, sytuacji, opowieści i zdarzeń.

Używa wielu technik i materiałów. Eksperymentuje, reinterpretuje metody tworzenia obrazów.

Określa siebie jako ousidera, pozostającego poza głównym nurtem sztuki.

ANNA MARCHWICKA
Dyplom z zakresu ceramiki unikatowej i projektowania ceramiki użytkowej, wraz z aneksem z malarstwa, na Wydziale Ceramiki i Szkła Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (obecnie: Akademia Sztuk Pięknych im. E. Gepperta) we Wrocławiu, 1988. Stypendium Ministra Kultury i Sztuki, 1989.

Udział w 9 wystawach indywidualnych w Polsce, Holandii i Niemczech, m.in.: „Wielonożny stół szalony”, Galeria BB, Kraków, 1999, oraz w 50 wystawach zbiorowych w Polsce, Austrii, Belgii, Brazylii, Holandii, Niemczech, Wielkiej Brytanii i Włoszech.

Prace w kolekcji Muzeum Narodowego we Wrocławiu.

YOLANTA NIKT
Dyplom na Wydziale Malarstwa w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu (obecnie: Akademia Sztuk Pięknych im. E. Gepperta), 1988.

Po studiach zamieszkała w Obornikach Śląskich. Od 2006 roku prowadzi w tym mieście Salonik Czterech Muz. Główna nagroda na Ogólnopolskim Konkursie Uczelni Plastycznych „Pejzaż”, organizowanym przez Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie, 1987. Pracę wysłała pod pseudonimem NIKT, którym to posługuje się jako artystka.

Stypendium Ministra Kultury i Sztuki, 1990. Nagroda Grand Prix w konkursie Ogólnopolskiego Salonu Plastyki „Egeria 2000” w Ostrowie Wielkopolskim, 2000.

Udział w ok. 40 wystawach indywidualnych, m.in.: „Bez względu na porę roku” – z prof. Józefem Hałasem, BWA Wrocław – Galerie Sztuki Współczesnej, 1989; „COLLAGES”, Galeria Entropia, Wrocław, 2010, oraz w około 50 wystawach zbiorowych w Polsce, Niemczech i Francji.

Prace w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu i wielu kolekcjach prywatnych w Polsce i za granicą, m.in. w Luciano Benetton Collection we Włoszech.

Zajmuje się głównie malarstwem olejnym. Tworzy też kolaże na papierze, a czasem pisze wiersze. Posługuje się uproszczonym językiem malarskim. Umieszcza na swoich płótnach teksty, aby słowa mogły wskazywać elementy nieobecne na obrazie, np. kierunek wiatru. Fascynuje się sztuką ludową i prymitywną.

ZDZISŁAW NITKA
Dyplom na Wydziale Malarstwa Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (obecnie: Akademia Sztuk Pięknych im. E. Gepperta) we Wrocławiu, 1987. Zatrudniony w tej uczelni od 1988 roku; od 2011 roku prowadzi pracownię malarstwa.

Laureat nagród w Polsce i za granicą, m.in.: główna nagroda w konkursie na plakat dla Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Mons, Belgia, 1987; nagroda „Wiktor” w Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki „Arsenał ’88” w Warszawie, 1988; Nagroda Naczelnika Wydziału Kultury i Sztuki Bielska-Białej w Ogólnopolskim Konkursie Malarstwa „Bielska Jesień”, 1992, oraz wyróżnienie w tym konkursie, 1999. Otrzymał także główną nagrodę w konkursie na herb Obornik Śląskich, 1992.

Udział w 45 wystawach indywidualnych w Polsce, Belgii, Niemczech i Wielkiej Brytanii, m.in.: Galeria Bielska BWA, Bielsko-Biała, 2002; Muzeum Śląskie w Katowicach, 2008, a także w ponad 200 wystawach zbiorowych w Polsce, Bułgarii, Czechach, Danii, Francji, Holandii, Niemczech, Portugalii, Rosji, Rumunii, Szwajcarii, USA, Włoszech i na Węgrzech, m.in.: „Polish Drawings Now”, Visual Arts Museum – School of Visual Arts, Nowy Jork, USA, 1993; „Kolekcja sztuki polskiej II połowy XX i XXI wieku”, Pawilon Czterech Kopuł, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, 2016.

Prace w kolekcjach prywatnych i muzealnych, m.in.: Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN w Warszawie; Muzeum Narodowe we Wrocławiu; Muzeum Narodowe w Poznaniu; Muzeum Narodowe w Szczecinie; Muzeum Śląskie w Katowicach; Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu.